martes, 28 de febrero de 2012

The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore

Como sabedes acábanse de conceder en Hollywood os premios Óscar. Aquí vos deixamos unha curta que conseguiu o Óscar á melhor curta de animación... Titúlase: "The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore"
Esperemos que vos guste!!

jueves, 23 de febrero de 2012

Espeluznantes Imaxes Do Noso Carnaval

Como sabedes, todos estes días, estivemos a publicar cousas sobre o entroido.

Agora, como remate final, deixámosvos este vídeo que trata de como viñamos maquillados e peiteados da casa... Como algúns nos arreglamos na escola... 
 E fotos terroríficas do resultado final... 

 Todo acompañado coa música espeluznante  e inmellorable para esta ocasión de Michael Jackson:
"Thriller".
 Isabel Recarey Benito e Laura García García 5º B

miércoles, 22 de febrero de 2012

Testamento E Últimas Vontades De Vilaverdiño

Como sabedes, o noso galo Vilaverdiño foi xulgado e  por todas as súas  falcatruadas resultou condenado a morrer queimado...
Pero antes de que Anxo lle plantara lume deixounos as súas últimas vontades... Aínda foi xeneroso connosco... Non nos podemos queixar... 
 
 E neste día tan soleado
en que me ides queimar
aquí será  nomeado
todo o que vos quero doar:

Xa que me ides queimar,
o meu corazón vos quero deixar,
para que non morra de todo
e poida correr por un val.

 
Aos rapaces de 5º B,
déixolles a miña gomina,
e que se peiteen coma galos,
para o resto da súa vida.

Á vosa profe Mary Carmen,
déixolle as miñas ás,
e cando a paciencia se lle acabe,
as use para no ceo voar.


Ao alumnado de 5º B
déixolles os meus ordenadores,
para que poidan desfrutar
con eles todos os xoves.

Ao profe Suso,
regálolle un parafuso,
para que poida arreglar,
o quentador global.


Aos alumnos de 5º B,
tamén lles quero deixar,
as miñas plumas de cores,
para poder debuxar.

Á profe de 5º B
déixolle o meu peteiro,
e así, cada mañá,
terá un bo despertar.

E antes de me queimar,
tamén vos vou regalar
todas as miñas pertenzas,
para que xoguedes e fagades festa.

Aos nenos de 3 anos,
como acaban de empezar,
déixolles as miñas patas,
para nos bambáns gabear.

Ao profesor Victoriano,
déixolle un xarrón de flores
para pintar moitos cadros,
que sexan de miles de cores.

E ás rapazas de 5º B,
tamén lles paso a deixar,
a miña bonita voz,
para no coro cantar.

Querería ofrecer moitas máis cousas,
pero vou deixar unha mapoula,
que me ofreceu miña nai,
cando empecei a cacarexar.

E finalmente déixovos a todos,
a miña alma, de corazón,
que contén moitos máis agasallos,
                     feitos con moita ilusión.

lunes, 20 de febrero de 2012

Unha Mañá De Fantasía E Supersticións

O venres 17 de febreiro estivemos a celebrar... O Entroido!!! 
Ao chegar á escola a maioría de nós xa viñamos vestidos, pintados e peiteados de Santa Compaña/Zombies!!!
Algúns tiveron que arranxar algo a súa maquillaxe, e outros, como Dalila, pintáronse e peiteáronse na clase, coa axuda da profe Mary Carmen e de moitos de nós que tamén axudamos...
Estabamos espeluznantes, e os máis pequenos escapaban de nós... 
        




















Ás 11 da mañá comezamos a baixar ao patio, onde tería lugar o desfile.
Este ano o entroido trataba das supersticións, por iso, o alumnado de E. Infantil ía disfrazado de brux@s, os de primeiro de trebos de catro follas, os de segundo de espellos rotos, os de terceiro das doce uvas da sorte, cuarto curso de voda ibicenca, nós, os de quinto, de Santa Compaña/Zombies e os de sexto de saleiros...


Todos desfilaban ao son dunha música, nós coa"Marcha Fúnebre" e "Thriller" de Michael Jackson... 
E seguro que lembrades a de sexto: "Soy una taza, una tetera, una cuchara y un cucharón, un plato hondo, un plato llano, un cuchillito y un tenedor. Soy un salero, azucarero, la batidora y la olla exprés. Chu, chuuuuu...!!!"
Ao rematar o desfile, fixémoslle o xuízo ao noso Galo Vilaverdiño, e como resultou condenado, nós os de quinto lemos as súas últimas vontades... 
Deseguida deu comezou a venda de filloas, orellas, biscoitos, auga e refrescos para recadar fondos para a excursión de sexto.
Despois cantáronse as ladaíñas e o noso galo foi conducido en procesión  ata o lugar onde se procedeu a queimalo... E que saibades, que o noso querido galo Vilaverdiño, morreu queimado un ano máis pola culpa de Anxo... Siiiii......... O noso Anxo, que foi quen lle prendeu lume... 
Disfrutamos moito nesta festa... Mereceu a pena, o traballo que pasaron pais, nais e o profesorado axudando a facer os disfraces... Quedaron xenial!!!
Isabel Recarey Benito e Aldara Fernández Fernández 5º B

sábado, 18 de febrero de 2012

martes, 14 de febrero de 2012

San Valentín: Corazón De Corazones

¡Hoy es un día especial!¡El día de los enamorados!
Y hoy, día 14 de febrero todos se regalan algo, y se declaran llenos de amor y fantasía todo el día.
Existe la creencia de que quien viste de rojo está enamorado...
Yo, cuando alguien me mira a los ojos siento que está lleno de mucho amor.
¡Qué bonito es el amor¡
Hoy la gente se declara
llena de amor y fantasía,
pues en el día de hoy
¿Quién se resistiría?

Helena Pascual Tajes, Laura García García y Sara Mirón Caldas 5º B
Y aquí os dejamos el "RAP ROMÁNTICO" "QUISIERA"

viernes, 10 de febrero de 2012

Soños, Anhelos E Desexos

Un Desexo Inacabado
Unha tarde ía de paseo coa miña nai e vin unha señora cun colar moi bonito feito de ámbar. A min gustoume moito e íalle preguntar onde o mercou, cando de repente un armiño pasou con moito sixilo.
Seguino ata un frondoso bosque de carballos, pero corría tanto que non o dei atrapado. Era tarde e xa tiña sede, entón topei cun manancial de auga con moita transparencia e alí quedei a descansar.
 Pensei permanecer alí toda a noite pero iso era toda unha utopía...
O meu anhelo quedou sen cumprir. Marchei para a miña casa, desexando boa ventura para aquel sublime animaliño...
Nicolás Regueira Piquenque 5º B

O Tempo Cura Todo
Estaba un canciño mirando pola ventá, cando xurdiu do bosque frondoso que lindaba coa cidade, un armiño de ollos ámbar que se acercou con sixilo ata onde estaba a verxa e mirou ó can.
O canciño anhelou a liberdade do armiño, e lembrouse dos paseos polo bosque ata un manancial preto de alí, onde xogaba co seu amigo. A ámbolos dous gustáballes a transparencia das augas  onde case sempre se zambullían.

Un día, un esquío cruzou unha estrada con moito tráfico, e o canciño nun acto de sublime heroicidade foi correndo ata o esquío e colleuno para sacalo dese perigo. Nese intre, a mala ventura fixo que un coche o golpeara e quedou inmóbil no chan. Cando se despertou, atopouse entre catro paredes, cunha ventá que daba ó bosque frondoso de onde viña o armiño cada día para visitalo, e así manter viva nel a lembranza daqueles días. Coa axuda do armiño, esa utopía faríase realidade e voltarían disfrutar dos paseos polo bosque.
Aldara Fernández Fdez 5º B

O Armiño E A Cova De Ámbar
Antonte tiven un soño. Soñaba que me adentraba nun frondoso bosque. Durante un tempo camiñaba perdido co corazón na gorxa, cando por ventura encontrei un armiño.
Xa que se atopaba só decidín seguilo con moito sixilo.
Por un intre custoume, e ata cheguei a perdelo, pero finalmente atopeino na entrada dunha cova.
Despois de dudalo adentreime nela. O armiño desapareceu pero... As sorpresas só estaban a comezar...
As paredes da cova estaban cubertas de ámbar, ouro e pedras preciosas... E do medio da cova brotaba un manancial cuxa auga tiña a transparencia do ar...

Era unha imaxe sublime que levaba á evasión total...
Xusto nese mesmo intre sentín que me despertaba...
Levanteime do leito co anhelo de retomar ese soño, sabendo da utopía que sería que esa historia puidese acontecer na realidade...
Joel Moreira Fernández 5º B


Soños
Anhelo os longos días, os paseos polo frondoso bosque ata chegar ao gran manancial onde a transparencia da súa agua faga que desexe mollarme e xogar nel...

Con sixilo espero o sublime cor ámbar do solpor, cando o armiño vai calmar a súa sede...
A evasión nos meus soños son unha utopía na ventura do próximo verán....
Carmen Iglesias Limeres 5º B


Excursión Polo Bosque
Un día de verán unha nena chamada Marta foi cos seus pais e co seu irmán Pablo ao bosque. Pablo tiña moitas gañas de ir, porque alí ás veces encontraba o seu animal preferido, o armiño. Só o podían ollar desde lonxe, cos prismáticos porque era carnívoro e moi escurridizo...
Cando chegaron ao bosque, ao baixar do coche foron andando ata o manancial onde había unha auga coa transparencia dun cristal.
Alí encontrábase unha frondosa árbore. Debaixo dela sempre encontraban ámbar. Marta tiña un anhelo que era subir á árbore máis alta e desde alí poder ver os países lonxanos... Pero ela sabía que iso era unha utopía, un pensamento irrealizable, unha evasión dos sentidos... De súpeto escoitaron un ruído estraño, que non conseguían distinguir... Con moito sixilo, deron media volta hacia o coche. Por ventura era un armiño, o que tanto desexaban ver... Dunha cor branca tan sublime, que quedaron deslumbrados e deseguido botaron a correr... Chegaron ao coche, subiron rápido e marcharon para a casa... Foi un día moi divertido para Pablo.
Laura García García 5º B
A Viaxe
O meu anhelo é viaxar a Francia . Unha vez fun a Francia e pareceume sublime. Dentro da Torre Eiffel  atopei un armiño de cor ámbar . Non entendía que houbera un animal así alí dentro. O armiño camiñaba cara a min moi sixiloso.

Tentei evadirme do que estaba acontecendo. De súpeto naceron árbores frondosas e un enorme manancial, así porque sí...

Empecei a escoitar ruídos e despois volveuse todo branco. Non podía ver nada, era como unha néboa...
Uns minutos máis tarde púxenme a durmir...
E nos meus soños aí estaba aínda a torre Eiffel e tamén o bosque e o manancial....
E cando espertei estaba na cama e dinme de conta de que todo fora un soño...
Pero aínda sigo coas gañas de ir a Francia...
Jorge Iglesias Acuña 5º B
Tamén vos deixamos unha música suave, tranquila que relaxa e sabemos que vos gusta moito... "Son Do Ar" de Luar Na Lubre
 VER E ESCOITAR AQUÍ SON DO AR
 

lunes, 6 de febrero de 2012

Nuestros Animales Favoritos: Nuestros Tesoros

Mi perrita Isabel
Cuando me operé de amigdalitis, al darme el alta, me trajeron un paquete... ¡Yo me preguntaba qué sería!...
Lo primero que vi fue una tarjeta que ponía que me lo habían regalado mis tíos y mis primas.

Después, al desenvolverlo,  vi una perrita de peluche, que tenía en una oreja mi nombre bordado. ¡Me sentí muy contenta! Al llegar a casa ya la observé mejor: tenía las orejas rosas, el cuerpo blanco como la nieve y con una mancha en la espalda de color rosa y las patas blancas. 

Traía un lazo rosa, que parecía su correa.
¡Es supersuave! Cada vez que estoy con ella me siento como su mamá, la cuido, juego con ella...
La tengo colocada en mi cama con un peluche de Reyes y otro de cuando nací. También tengo muchos más por la habitación, pero esta es diferente a los otros. Cuando juego con ella siento que ella me entiende y yo a ella.        
Isabel Recarey Benito 5º B


Mi querida Nina
Nina es una perrita de raza Pomerania que mis padres me regalaron porque me sentía muy apenado por el fallecimiento de mi anterior perro.



Nina es muy peluda, con el pelo de color marrón tirando a naranja.
Siempre es muy juguetona, y cuando llego a casa triste por algo, inmediatamente me animo al verla.
En su cara lucen dos estrellas negras como el azabache.
 

Su preciosa cara se parece a la de un zorrito. Siempre que se tumba boca arriba yo sé que es para que le rasque la barriguita.
Joel Moreira Fernández 5º B






Mi pájaro Genri
                          Mi mascota Genri podía ser cualquier clase de pájaro, pero es un canario ¡ de pedigrí !
Come cualquier comida que comamos nosotros y también semillas y hojas de plantas. Mi madre, por eso, se suele volver loca, porque sus plantas se quedan sin hojas.

Me lo regaló un amigo de mi padre.
No nació él sólo ¡nacieron 3 hermanos más con él! Llegó a casa un sábado. Había nacido el día del cumpleaños de mi abuelo Luis.
Su comida preferida en el mundo son las filloas. Se sabe de memoria qué sartén usa mi madre para hacerlas y antes de haber empezado a cocinarlas ¡ ya comienza él a pedir que le dé !
Si yo me despierto él también se despierta y empieza a cantar.
Eduardo Lores Baamonde 5º B




Mi mejor perro
Mi mejor perro me lo regalaron en Noviembre, el dia 8, y yo le puse de nombre Claus.
Es un Boxer muy bonito de color atigrado y yo siempre voy con él a jugar al Mirador.
Él se divierte mucho porque siempre le lanzo un hueso y él va a por el hueso y me lo trae a la mano.

Cuando acabamos siempre le doy de beber o de comer sus galletas preferidas y cuando llegamos a casa él siempre se pone en la terraza de la casa a jugar.
Cuando se cansa le doy algo de comer.
Uxío Tobío Juan 5º B Ilustradora: Uxía Villanueva Bermúdez




Rambo
Rambo es el perro de mi tía. Es de color marrón, muy grande y muy fuerte.
Cuando le tiras una pelota pequeña la coge muy rápido. Su comida preferida es el pollo. No muerde y te sigue a todos los lados.
Es imposible dormir a su lado porque ladra toda la noche.

Pero aún así, él, es mi mejor amigo .
Rambo siempre defiende a toda la familia de los peligros.
Algunas veces se pasa escondido en la paja más de 5 horas y no sé por dónde empezar a buscarlo.
Es un perro que está donde menos te lo esperas.
Ahora sigue tan activo como siempre .
Jorge Iglesias Acuña 5º B Ilustradora: Uxía Villanueva Bermúdez

A mi amada mascota
Se llama Bollito, y es un hámster que me dejaron los Magos de Oriente tras una noche tan negra como el carbón.
No sé cual es su edad, porque los Reyes me lo trajeron crecidito. Pero sí sé, que cuando yo abría la puerta de su jaula, se despertaba porque tenía el sueño ligero y me miraba con unos ojos de color azabache que hacían que se me derritiera el corazón.

En su primer cumpleaños, que lo celebramos la tarde de Reyes, con una vela encendida sobre una magdalena, parecía que se había arreglado para la ocasión, porque su pelaje estaba más suave y limpio que nunca. Su segundo cumpleaños ya no se celebró, porque a todos se nos olvidó.
Dos semanas y cinco días después me extrañé de que cuando abrí la puerta de su jaula no se movía, y me dí cuenta enseguida de que ya no se despertaría nunca más. Me entristecí mucho, aunque yo ya debía saber que los hámsters rusos sólo viven 2 años.
Aldara Fernández Fdez 5ºB

Mi pájaro cariñoso
El día mas feliz de mi vida , fue cuando mi abuela y yo, fuimos por el pueblo y vimos un pájaro precioso, con ojos negros y plumas amarillas que parecían un manto de seda.
Entonces, entramos en la tienda y mi abuela como me gustó el pájaro me lo compró con su jaula verde.
Llegamos a casa y lo primero que hice fue cogerlo y darle besitos como si fuera un peluchito.
 Le di de comer y de beber.
Al día siguiente me desperté ansiosa para darle los buenos días y ponerle su desayuno. Cuando ya pasaron meses, llegaron los Reyes Magos y a mi pajarito le regalé una jaula nueva y se puso todo contento.
Le hicimos una fiesta por su llegada a casa.
Almudena Lorenzo Ríos 5ºB Ilustrador: Antón Freira Barcia

La Lúa
La lúa es una perra de color marrón clarito y de raza boxer. Es muy cariñosa, le encantan lo niños y es muy juguetona.
Aún recuerdo cuando llegó a casa: Un día, por la tarde, llegó mi hermano con un amigo y dijeron los dos:
-Mamá, papá, hermanos, id al coche.
Fuimos, y allí estaba ella, la perra Lúa...¡Era un cachorro!

Después la soltamos para que paseara por el jardín. Al llegar la noche, la encerraron en un cercado a ella sola y se pasó toda la noche llorando. Ahora la soltamos todos los días, pero un día que no la pudimos soltar empezó a morder la rejilla para escaparse....
Al final lo consiguió. Más tarde, mi padre y mi madre empezaron a reñirle y al final la castigaron.
Maria Loira Recuna 5º B
Aquí os dejamos una canción para todos los amigos 
CLICAR AQUÍ PARA VER Y OÍR UM MILLÓN DE AMIGOS