Estes Son Os Nosos Contos

Excursión

Un día a profesora Lucía foi de acampada  ao monte cos seus alumnos. Cando chegaron montaron as tendas e foron xogar.

Antón non sabía como colocar a tenda e a profesora axudouno.

Pola noite, cando xa todos todos durmían, Antón escoitou uns ruidos moi raros. El asustouse e berrou:

-Socorro!

Entón apareceu a profesora  e díxolle:

-Non teñas medo!

Entón, o rapaz, xa tranquilo, meteuse no saco pero aínda así non conseguía durmir. Estivo así moito tempo ata que oiu os seus compañeiros correndo.

El quixo saber o que pasaba. E resultaba que a profesora estaba a berrar como unha tola na súa tenda.

Antón non sabía porque e os seus amigos dixéronlle:

- É todo por culpa dun moucho que asustou a profesora e case lle dá un ataque!

Antón, lembrando o que antes lle pasara a el, chegou xunto da profesora e faloulle:

-Non hai que ter medo!!! Verdade?

Matilda Carlota Rodríguez 5ºB Ilustración: Marcos Asensi Goyanes 5º B

A Regalar Xoguetes

Son unha nena que ten moitos xoguetes e non me caben no salón pero miña nai di que imos mudarnos a unha casa máis grande. Eu penso que hai que regalalos ás fundacións benéficas porque xa teño10 anos e non xogo cos axóuxeres. Dixenllo mil veces  a miña nai pero ela sempre me contesta:

-Lévaos para a aldea. Alí seguro que xogas con eles!

-Alí, o que me gusta é tirarme a rolos polo campo e poñer a roupa toda verde da herba. Contestei eu.

Pero a miña nai seguia sen entrar en razón. Cando pasou o mes xa nos mudaramos e os meus xoguetes eran demasiados. Entón miña nai, por fin entrou en razón. Collemos os axóuxeres e todos os demais xoguetes e levámolos ás fundacións, que ficaron moi contentos ao saber que poderían deixar felices a unha gran cantidade de rapaces.

Nuria López Rey 5ºA Ilustración: Cristina Filgueira, Lía Ferreira e Nuria López

As Dúas Mellores Amigas

Había unha vez unha nena de cabelo loiro chamada Nerea que vivía nunha pompa de xabón. Pero non era unha pompa normal... Era unha pompa máxica irrompible. A burbulla tiña a súa casiña e o seu xardín. Pero Nerea alí dentro non tiña a ninguén e sentíase moi soa.

 E así pasaba a súa vida, cando una noite inesperada, mentres dormía, sentiu un golpe, saíu da casa, e mirou outra pompa pegada á súa. Tamén viu que nela vivía unha nena. E Nerea, intrigada, quixo saber quen era.

Achegouse á burbulla decidida a coñecela... Pero como podía facer? A súa burbulla era irrompible e non podía saír dela.... Pero e a outra burbulla? Como podería facer para entrar nela?
Pensou e pensou, e ocurríuselle unha idea: Podía botarse enriba moito xabón con auga e intentar cruzar ao outro lado. Así o fixo... E sabedes unha cousa??? Foi cruzando lentamente, esvarando devagar polas paredes da burbulla... Cando chegou a onde estaba a outra rapaza, soubo que se chamada Alba. Alba, a súa mellor amiga a partir daquela.

Aida Moreda Romero 5ºB Ilustración: Aida Moreda e Paula Pérez Martínez 5º B

A Fada E O Trasno

Un bonito día de primavera, un trasno e unha fada coñecéronse no Val Das Rosas.

O trasno era de cor verde e levaba unha camisa branca, un chaleco castaño, igual cós seus pantalóns.

A fada era de cor celeste e levaba un vestido branco.

-Ola, eu son Verdín, e son un trasno.

-Eu son Celeste e son unha fada. Encantada de coñecerte.

Pouco a pouco foron coñecéndose mellor.

-¿Quedamos aquí mañá pola mañá? Preguntou o trasno.

- Vale! Respondeu a fada.

Pero á mañá seguinte Celeste non aparecía. Verdín buscouna por todo o val, pero non a atopou. Entón, Verdín deitouse a descansar e quedou completamente durmido. De repente escoitou unha voz que dicía:

-Verdín, son eu, Celeste. ¡Axúdame, por favor!

O trasno decatouse de que se encontraba ao pé dun castelo. Viu a Celeste nunha fiestra moi arriba nunha das torres do edificio. Decidiuse e subiu as escaleiras e alí, tras unha porta con rexas, estaba Celeste.

-Estou baixo a maxia de un poderoso feitizo. Tes que encontrar a chave que abre esta porta axiña, antes de que chegue a noite, se non, morrerei!.

Verdín buscou e buscou a chave por todos os recantos ata que a atopou. Non lle foi doado, pois no camiño tivo que resolver varios enigmas e superar moitos obstáculos.

Xa coa chave no seu poder, liberou a fada e os dous saíron correndo do castelo.

Naquel momento Verdín despertou e ao seu lado estaba Celeste que lle deu un bico por tela salvado aínda en soños. E desde aquela viviron felices para sempre.

Emilia Alario Pastoriza 5º A

Un Vampiro Exemplar

Había unha vez un vampiro moi malo chamado Vladimir. Vladimir só quería chupar o sangue dos humanos cando estaba famento, e cando non tiña fame tamén zugaba o sangue dos humanos para facelos sufrir. Así era el de malo...

Un día o vampiro saíu á rúa co seu paraugas para protexerse do sol, e ir buscar un neno a quen poder chuparlle o sangue.

Atopou u un neno de tres anos, que lle dixo con voz moi baixiña:

-Por favor, non me mates, estou moi débil!

O noso vampiro non estaba disposto a facerlle ningún caso, pero nese momento viu chegar a nai do rapaz que viña buscar o seu fillo, entón o vampiro non tivo máis remedio que marcharse.

Ó día seguinte o vampiro estivo meditando e pensando naquel neno, na súa voz cantarina e dixo para os seus adentros:

-Por que fago dano á xente? E ademais, en vez de sangue podería comer froita.

Entón nese mesmo momento o noso vampiro decidiu ir pedirlle perdón a aquel neno. Así o fixo e grazas á súa decisión foi un dos primeiros vampiros en facerse herbívoro pero de refresco, de cando en vez, aínda toma un pouquiño de sangue, pero iso si... sangue light!

Diego Santiago Martínez 5º B

Mellor Ser Amigos

Un día un neno chamado Xoán ía camiñando tranquilamente polo bosque cando atopou unha árbore xigante moi rara. Quedou alí a observala e ao pouco tempo chegou outro neno chamado Luís,que non se levaba nada ben con Xoán.

Pero como Xoán estaba intrigado preguntoulle:

- Por que será tan grande esta árbore?

Enton Luís díxolle:

Esta árbore ten unha lenda que di que é a árbore da amizade e que a amizade tamén é algo moi grande.

De súpeto a árbore empezou a brillar e os nenos quedaron sorprendidos e paralizados. Comezaron a sentirse raros, e invadiunos unha sensación estraña, como que lles ía explotar a cabeza.

Cando a árbore deixou de brillar, tamén eles deixaron de notar aquela sensación. Agora o que sentían era que debían facerse amigos. E así foi, desde aquel momento debaixo da árbore, foron os mellores amigos para sempre e os dous decidiron que sempre é mellor ter amigos que inimigos.

Sandra Rodríguez Torres 5ºB Ilustración: Irea Torres Fontán e Sandra Rodríguez Torres
 
Na Aldea

Érase unha vez un neno chamado Xabier que vivía coa avoa na aldea.

Un día atopou un gato.

Hola gatiño, ¿perdicheste?

Si... Digo... Miau! Respondeu o gato.

Ahhh!!!... Ti... falas? Exclamou o rapaz asustado.

-Si... pero só o sabes ti. Contestou o gatiño.

-¿Queres vir conmigo? Preguntoulle Xabier.

-Si, moitas grazas!

-Vale, pero teño que esconderte da miña avoa se non, non poderás quedar conmigo. Ela non quere animais na casa. Aclaroulle Xabier.

Subiron á casa. E de repente...

¡Pum, pum, pum...! Soaron os pés da avoa polas escaleiras...

¡Toc, toc, toc! Petou na porta.

-¡Corre, escóndete no roupeiro! Obrigou Xabier ao gato.

Pof!!! Soou o armario.

-Adiante! Dixo Xabier, dirixíndose á avoa.

Ela entrou, deulle unhas galletas caseiras e foise.

Xabier quedou co gato, do que se fixo moi bo amigo, sen que a avoa o soubera. Sempre tiña que ter moitísimo coidado, porque de enterarse a súa avoa, de seguro que o ía castigar.

Ata agora non os cachou... ¿Descubriraos algún día...?

Belén Garrido Martínez  5ºA

Xoana E Poder Da Amizade

Nun bosque de Francia había unha lebre chamada Xoana, que tiña unha misión importante: buscar herba fresca para comer. Un día Xoana comezou a búsqueda, ía polo bosque e mirou as súas flores preferidas e cando ía coller unha...

-¡Para, é unha Venus Atrapamoscas! Díxolle María, a lontra. A onde vas Xoana?

-Vou buscar herba fresca.

-Eu vou ó río para pescar e ao outro lado do río hai herba fresca.

-Pois vou contigo.

E alá marcharon as dúas cara  ó río. Despois dun largo tempo chegaron ó seu destino. Alí, Xoana ía de pedra en pedra na busca da herba, ...¡Perdeu o equilibrio e caeu ó río!

-Non teñas medo, Xoana! Xa vou eu  a salvarte! Berrou María nadando veloz ata a súa amiga.

Cando conseguiu atrapala, sacouna do río, e ao ver que estaba con problemas respiratorios fíxolle o boca a boca e, así, salvoulle a vida.

Este feito uniunas aínda máis e desde aquel día Xoana e María prometeron ser amigas para sempre.

Esteban Carballido Campo 5º A

O Mar É Traizoeiro

Era verán. Xoán e Uxía atopáronse na praia. A eles gustáballes moito xogar a facer castelos de area, xogar ao tenis, buscar peixes polas rochas e tamén surfear.

Pasábano moi ben na praia día tras día. Pero unha mañá, a Xoán, surfeando, veulle unha onda moi grande e envolveuno de tal maneira que non era capaz de saír para a beira do mar.

Uxía, decatouse do perigo que estaba a pasar o seu amigo e intentou axudalo. Pero todos os seus esforzos eran en balde. Había moita oleaxe e iso impedíaa chegar ata o seu amigo. Entón decidiu pedir auxilio. O socorrista ao escoitala acudiu rapidamente a rescatalo.

O rapaz tragara moita auga e estaba moi nervioso. Uxía tentou tranquilizalo coas súas palabras de alento. Ao final, felizmente, todo quedou nun susto e cando chegaron ás súas casas puderon contarlle aos seus pais todo o que tiña acontecido.

Pablo Dopazo Lois 5º A