Bonitas Experiencias Personais

Cando Coñecín A Alguén Importante

Coñecín ao meu irmán no aeroporto de Peinador ,Vigo.

Cando baixei do avión estaba moita xente esperándome pero cando subín a cabeza había unha persoa que se acercou a min, era o meu irmán!

El estaba cargando cun globo e un osiño de peluche. Eu non paraba de chorar e por pouco inundo o aeroporto coas miñas bágoas.

Encantáronme todos os agasallos que me ofreceron!  

Sentinme moi querida e parte dunha nova familia!

Cando  cheguei á casa nos brazos da miña nai, había máis xente agardándome con moitos máis agasallos. Tíñanme preparada unha cea especial pero eu só quería xogar co meu irmán.

Despois eu aprendía moitas cousas pero había unhas cousas que non aprendía e unha delas era o nome do meu irmán. El chámase Kedus pero eu dicía “Edu” e  Kedus todo enfadado gritábame:

- Es ¡¡¡kedus, no me llamo Edu!!!

Mais quero dicir que agora que sei dicir ben como se chama Kedus aínda que ás veces  nos pelexamos, eu sei que el quéreme moito.

Aínda hoxe, Kedus continúa a tratarme como se eu fora unha nena de 5 anos e eu quéroo moito!

Nardos Dueñas Ramallo 5º A

As Miñas Clases De Pintura

Os venres pola tarde, despois da academia de inglés vou ás miñas clases de pintura.

Meu irmán lévame todos os venres, esperamos cinco minutos e entro.

As miñas clases de pintura son xeniais, están nunha pequena aula, alí hai sempre cadros sen terminar, mesas e caixóns onde gardamos os cadros.

Tamén hai unhas mesas onde empezamos os debuxos a lapis e os rematamos a pinceis e tamén cabaletes onde se poñen os cadros de lenzo.                      
 

O que máis me gusta é o compañeirismo que hai.

Sempre que vou ríome moito, de todas as bromas e chistes que  contan.

Cada venres que vou síntome coma se fora capaz de todo, e coa axuda da miña mestra Cristina mellor aínda.

Encántanme as miñas clases de pintura!

Ariadna  5º A

                                                                                       

O Meu Primeiro Campionato De España

Un día de maio de 2015, do cal non me lembro, asistín ao meu primeiro campionato de España de ximnasia artística, acrobática.

Levanteime ás sete da mañá súper cansada xa que durmín fatal do nerviosa que estaba. Puxen o chándal de competición e montei no coche.

Ao chegar dirixinme a peitearme tremendo. Máis tarde estaba impresionada coa xente que ía a competir contra min. Estivemos dúas horas quentando e repasando a coreografía ata que.... a miña entrenadora nos dixo:

-Quitade os pantalóns que vos toca agora!            

Cada vez vía a grada máis grande do nerviosa que estaba!

E de súpeto escoitei:

-Actúan: Lucía Barreiro, Cecilia e Xeila, que eran as miñas compañeiras.

Os ánimos das miñas compañeiras déronme forza para continuar, sentíame coma unha xigante cando gritaban o meu nome e o das miñas compañeiras, e os nervios, fóronse de golpe.

Cando rematamos déronnos unha bolsa con comida e cousas moi bonitas.

Quedamos quintas!!! Foi unha experiencia única!

Lucía Barreiro Lema 5º A

A Primeira Vez Que Vin A Neve

O ano pasado o meu pai foi traballar a Andorra e o ultimo mes que el estivo alí a miña nai, o meu irmán e mais eu fomos  visitalo.

Saímos de Vigo a Barcelona en tren ¡unha eternidade! Eran 12 horas en tren, un tren moi grande que tiña unha cafetería.

¡Incluso poñían películas!

Despois chegou a nosa parada e alí estaba o meu pai quen os levou a Canillo que era onde viviu durante o Nadal.

Cando nos demos conta eran as tres da mañá.       

Canillo era moi pequeno, por iso aínda lembro moitas rúas.

Tamén nos levou ao Palacio de Xeo e á capital de Andorra. 

Outro día o meu pai levounos ao alto das montañas. Alí facía moito frío e a neve estaba por todo a estrada como as nubes no ceo azul.

Ás veces entraba no coche e miraba todo con un filtro verde.

Uns días despois voltamos a Pontevedra logo de pasar por media España, sentíame moi triste.

Gustábame Andorra pero non hai nada mellor que Pontevedra.

Lucía Sánchez Guerra 5ºA 

 

Cando A Miña Irmá Naceu

Cando ía nacer a miña irmá eu mais o meu irmán estabamos suando e non podiamos parar de movernos.

Oiamos gritar a miña nai e iso a min e ao meu irmán non nos gustaba.

Cando o parto da miña nai finalizou a doutora díxonos:

- Podedes entrar!                                 Eu, co meu irmán e o meu pai, entramos na sala.

A miña nai estaba coa miña irmá no colo.

De súpeto, eu non sei por que púxenme a chorar e a doutora para consolarme púxome coa miña nai.

E a miña nai presentoume a miña irmá e díxome que se chamaba Yanira.

E ese foi o momento e o mellor día da miña vida.

E aínda que ás veces pelexemos, non está nada mal que a miña irmá fora o primeiro bebé que eu tiña visto na miña vida.

O que sei moi ben é que nunca esquecerei os seus ollos de carbón!

Amelia García García  5ºA   :-)